အရင္တုန္းကနဲ႕ အခု

                                              အရင္တုန္းက နဲ႕ အခု

စာအုပ္မ်ား

         ငယ္ငယ္တုန္းက ကာတြန္း၊ေရႊေသြး၊ ေတဇ နဲ႕ မိုးေသာက္ပန္း ေတြ ဖတ္ၿပီးရင္ ၿပီးေရာ ဝတၱဳေတြ ဖတ္ခါစလဲ စာအုပ္ေတြဆိုတာ သိမ္းထားရတဲ့ အရာေတြ၊ တန္ဖိုးထားရတဲ့ အရာေတြလို႕ မထင္ခဲ့ဘူး။

စာေပေကာင္းေတြ ဖတ္တတ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခါဖတ္ၿပီး ထပ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြဝယ္ သိမ္းတတ္လာတယ္၊ “ စာအုပ္တန္ဖိုးထက္ အႏွစ္သာရရွိတဲ့ စာေပကို ပုိတန္ဖိုးထားပါတယ္၊ ဖတ္ပါ၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ မေဖ်ာက္ဖ်က္ပါႏွင့္” ဒီစာကိုကိုယ့္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာအစမွာေရးထားေလ့ရွိတယ္။

ကိုယ့္လိုပဲ စာအုပ္ေတြျမတ္ႏိူးတဲ့သူေတြကငွားဖတ္ၿပီးရင္ ျပန္ေပးတဲ့အျပင္ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြး  ရတာအရမ္းေကာင္းပါတယ္၊ အဲ တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့သူေတြေတာ့ အာေပါက္ေလာက္ေအာင္ေတာင္းေပေရာ့ပဲ။လာမငွားတဲ့သူေတာင္ စာအုပ္ေကာင္းေလး  ဖတ္ေစခ်င္ တဲ့စိတ္ဆႏၵနဲ႕ ညြန္းေပးငွားေပးမိပါတယ္၊ စာဖတ္ေႏွးတယ္ဆိုလို႕ လက္တဖဝါးစာရွိတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၆၀ သာရွိတဲ့စာအုပ္ေလး ၂ ရက္ယူသြားဖတ္လို႕ေျပာမိတာ တစ္ရက္ေမ့ တစ္ရက္ေမ့နဲ႕ ၄ ရက္ေလာက္ တတြတ္တြတ္ေတာင္းမွျပန္ရတယ္၊ ေဆြးေႏြးခ်င္စိတ္ဆိုတာ  ေပ်ာက္ေရာ၊ ေပးဖတ္ခ်င္အံုး ဟဲ့ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ရတယ္။

           ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္စာအုပ္ေတြ ကို မ်က္စိေညာင္းခံၿပီး ဖတ္ဖို႕ အခ်ိန္ မေပးႏိူင္ေတာ့ဘူး၊ အဓိပါယ္ မရွိလိုက္တာမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္။ စိတ္ကို အႏူတ္သေဘာကို ေဆာင္ေစတယ္။ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္၊ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပေတြရွိသင့္တယ္၊စာဖတ္ရင္း စာေကာင္းေတြ ေရြးဖတ္တတ္လာမယ္တဲ့၊ ကိုယ့္မွာလဲ ဒီလိုပဲ ေရြးဖတ္တတ္လာတာကိုစဥ္းစားမိမွ ဟုတ္သားပဲလို႕ ။

ကမၻာႀကီးပ်က္ဆီးသြားခဲ့ရင္ စာအုပ္ေတြ ေရာလို႔စဥ္းစားမိရင္ အရမ္းႏွေျမာစိတ္က ထိန္းမရ ေအာင္ပဲ၊ဒါနဲ႕ တန္ဖိုးအထားရဆံုးအရာေတြက စာအုပ္ေတြျဖစ္လာတယ္။စာအုပ္ ေကာင္းေတြလဲ အရမ္းလိုခ်င္လာတယ္။

အခ်စ္မ်ား

                စိတ္ကစားတတ္တဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အရြယ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ျဖစ္လာႏိူင္မဲ့သူဟာ ကိုယ့္သတ္မွတ္ခ်က္စံနဲ႕ ကိုက္ညီရမဲ့လူပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႕ အျမဲေတြးခဲ့တယ္။လူတိုင္းဟာ ၁၀၀% မေကာင္းႏိူင္ ဘူး လို႕ သိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာေတြမရႏိူင္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတြးထားတာ ေတြကိုျပန္စဥ္းစားမိၿပီးရီခ်င္လာတယ္။ ၾကံဳေတြ႕လာခဲ့ရတဲ့လူေတြကလဲ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမႏွစ္သက္တာေတြရွိလဲ အျပစ္မျမင္ပဲ မႀကိဳက္တာေတြကိုျပဳျပင္ယူႏိူင္မယ္လို႕ထင္ ခဲ့တာေတြကလဲ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ရီခ်င္စရာပါပဲ။

                 ခုခ်ိန္မွာ ျပည့္စံုတဲ့သူေတြ႕မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေစ်းကြက္ဆန္္ဆန္နဲ႕ အျပန္အလွန္ မွီခိုျခင္းတို႕၊ ရလာဒ္တို႕ေတြ တြက္လာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ရူးရူးမိုက္မိုက္နဲ႕ ကိုးကြယ္တတ္တဲ့ အခ်စ္ဆိုတာေပ်ာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ျဖဴစင္မႈေတြ ေပ်ာက္ေနခဲ့ၿပီ။

             ပေလတိုးနစ္အခ်စ္ဆိုတာရွိပါတယ္။

 သူငယ္ခ်င္း

          ကိုယ့္မွာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ငယ္ငယ္ကတည္းကေဆြမ်ိဳးလိုေပါင္းလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရွိတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တိုင္ပင္လို႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိပါတယ္၊ စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမေလးေတြရွိပါတယ္။ေယာက်ာၤးေလး ထဲမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး စာအုပ္ ႀကိဳက္္တာေရာ၊ အႀကိဳက္၊ အက်င့္တူတာေရာ ၊ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ဘာဆိုတာ မေျပာပဲနဲ႕ ကိုယ့္မ်က္ႏွာရိပ္ကဲ သိေလာက္ေအာင္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့သူလဲရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒီေလာက္ေတာင္စိတ္ခ်င္းနီးစပ္ခဲ့တဲ့ ေယၤာက်ားေလးနဲ႕ မိန္းကေလးဆိုတဲ့ တစိမ္းႏွစ္ေယာက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြပါလို႕ေျပာေျပာ မရိုးသားစိတ္ေတြကိုယ္စီနဲ႕။

                 ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စာေပေတြ ဖတ္ရင္း ေဝဖန္၊ ေဝမွ်ခ်င္တဲ့ ကိုယ္မသိတာေတြေျပာျပေနက်၊ ကိုယ့္မ်က္ႏွာညိဳမွာမလိုလားတဲ့သူက ပိုင္ဆိုင္သူနဲ႕။မရတာေတြကိုတမ္းတေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မရိုးသားတဲ့စိတ္ေတြရွိေနၿပီလို႔ဝန္မခံ ၾကပဲသူငယ္ခ်င္းစစ္စစ္ေလးသာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ၊ ဒါမွစိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႕ ဆက္ဆံႏိူင္မွာကိုး၊ ခုခ်ိန္မွာ စိတ္သန္႕စြာနဲ႕ ေျပာခ်င္တာတစ္ခုက ေတာ့ ကိုယ္ႏွေျမာတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ရွိေနတာကိုပါ။

 ေနရာ

             ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္ေက်ာင္းထဲမွာ ကိုယ္ထိုင္ေနက် ေနရာသူမ်ားလာထိုင္ရင္မႀကိဳက္ဘူး၊ အဲဒါငါ့ေနရာ ဖယ္ေပးလို႕ လုေနက်၊ အမ်ားပိုင္ ပန္းျခံအက်ယ္ႀကီးထဲမွာေတာင္မွပဲ ကိုယ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့ေနရာလို႕ ကိုယ့္စိတ္ထဲေနရာဦး ထားတာ၊ သူမ်ားေတြ လာထိုင္တာေတြ႔ရင္ လာကစားတာေတြ႔ရင္ စိတ္ထဲ အရမ္းအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလာလုပ္ေနက်လူေတြကမ်က္မွန္းတန္းမိေလာက္ေအာင္လဲ ေတြ႕ေနက်ဆိုေတာ့ မသိတတ္ရေကာင္းလားလို႔ ေတြးမိတယ္။

            ခုထက္ထိလဲ ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ ကိုယ္ထိုင္ေနက် ေနရာေလးပဲ ေရြးထိုင္မိတယ္၊ ျပည္သူေတြပိုင္တဲ့ေနရာလဲ ကိုယ္သြားေနက် ေနရာ ကိုယ္ထိုင္ေနက်က ကိုယ့္ေနရာပဲ၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ တိတ္တိတ္ေလးဦးထားတုန္းပဲ။

            ဒါေပမယ့္ ငါ့ အရင္ ဘယ္သူေတြထိုင္ပါလိမ့္လို႕ ေတြးမိလာေတာ့ ေနရာေလးတစ္ခုက ကိုယ့္အတြက္သိပ္အေရးမႀကီးေတာ့ျပန္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္လဲထိုင္ေနက်ေနရာေလးလြတ္ေနပါေစ၊ တျခားေနရာထိုင္ဖို႕၊ ေရြ႕ဖို႕ စိတ္ကူးမရွိဘူး။