วันอังคารที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2556

ခြင့္လႊတ္ျခင္း



                                                 
  ခုေခတ္မွာ ႀကီးတဲ့ ကေလးေတြၾကားထဲမွာ မ်က္ေစာင္းထိုးတာ ေခတ္စားပါမလား မသိပါဘူး၊ က်မ တို႕ခပ္ငယ္ငယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ အပူပင္ေတြ ကင္းေဝးေသးတဲ့ အရြယ္မွာေတာ့ မ်က္ေစာင္း ထိုးတာ ေခတ္စားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးလွည့္ရတာ၊ ေၾကာ လိုက္ရတာကို ေတာင္ ေကနပ္ပါတယ္။ တျခားၾကည့္ လို႕မရတဲ့ သူဆိုရင္ေတာ့လား သူ႕အၾကည့္ကို ေစာင့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးဖို႕ ခ်ိန္ထားရေသးတယ္။
     က်မ တို႕အိမ္နဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ က်မနဲ႕ မတည့္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ က်မအၿပိဳင္ မ်က္ေစာင္းထိုင္ထိုးတာ ေနရာက မထၾကပါဘူး၊ သူ႕အလွည့္ကိုယ့္အလွည့္လိုပဲ သူျမန္သူမ်က္ေစာင္း ထိုး၊ ကိုယ္ခံေပါ့၊  ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါ့ အလွည့္ပဲလို႕ ေတးထားတုန္းရွိေသးတယ္၊ ကုိယ့္ထက္သူကျမန္ၿပီး ထပ္ခံလိုက္ရရင္ေတာ့ မေက်မနပ္ေတြျဖစ္လို႕၊ ခုျပန္ေတြးရင္ ခုရယ္ခ်င္တုန္းပဲ၊ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွ အဓိ`ယ္မရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ႀကီးပါပဲ။
     လူ႕ဘဝသက္တမ္း တဝက္ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ေစာင္းေလးနဲ႕ မဟုတ္ပဲ အမူအရာနဲ႕ေရာ၊ စကားနဲ႕ပါ မခံမရပ္ႏိူင္ေအာင္၊ ေမ့လို႕မရေအာင္ ၊ ခံရခက္ေအာင္ ေၾကာသြား တာ ေတြခံရတာေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ အမူအရာေတြက မၾကည့္ပဲေနရင္ ရေပမယ့္၊ ပိႆာ ေလး ေဘးပစ္ ဆိုသလို စကားလံုးေတြက တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူကို တဆစ္ဆစ္နဲ႕ စိတ္နာေစတတ္ တာ ရွိပါတယ္။
    ေယရႈခရစ္ေတာ္ ကိုတပည့္ေတာ္ေတြက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ခြင့္လတ္ရမလဲလို႕ေမးေတာ့၊ခုႏွစ္ဆယ္ခုႏွစ္လီ” (ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ ၁၈း၂၂) တဲ့၊ သေဘာက အၿမဲပဲ ခြင့္လတ္လို႕ ဆိုလိုတာပါ။
  စိတ္ထိန္းထားမယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားၿပီေနတယ္၊ ႏႈတ္ပိတ္ထားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္လာ
ဆြ တဲ့ လူေတြကို လူေတြၾကားထဲ ေနတဲ့လူပဲမို႕ ၾကံဳလဲၾကံဳဖူး ၾကမွာပါ။ ေယရႈခရစ္ေတာ္ကကိုယ့္ ပါးတစ္ဖက္ခ်ရင္၊ ေနာက္ပါးတစ္ဖက္ကို ထိုးေပးလိုက္ပါ (ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ ၅း၃၉) တဲ့
    ဒီတစ္ခါပဲ ငါသီးခံမယ္၊ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ငါ့အလွည့္ပဲလို႕ အကြက္ေခ်ာင္းဖူးၾကမွာပါ။ ေျပာတဲ့လူက ဘာမွ မခံစားရေပမယ့္  ခံရတဲ့သူက ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ၿပီး က်န္တဲ့ပါးတစ္ဖက္ကို ထိုးေပး ႏိူင္ပါ့မလဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နင္းၿပီး အျမင့္ကို တက္သြားတဲ့ လူေတြကို တခ်ိဳ႕တေလ ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။         မ်က္ႏွာဝင္ယူတဲ့ လူေတြ၊ သူ႕စကားအရႈပ္က ကိုယ့္ႏႈတ္က ထြက္သေယာင္ ေျပာတတ္သူေတြလဲ ရွိတာပါပဲ။      
       ေစ်းလာဝယ္တဲ့ အထဲမွာ ပစၥည္းကိုင္တြယ္တာ စည္းကမ္းမရွိတဲ့ လူမ်ိဳး (၂) မ်ိဳးရွိပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်င့္ကို လူမ်ိဳးနဲ႕ခ်ီၿပီး မရႈတ္ခ်ရဘူးလို႕ ဆိုေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလူမ်ိဳး ေတြအားလံုးက တူတူပဲလို႕ ေစ်းသည္မ်ားက မွတ္ခ်က္ခ်တာ ခံရပါတယ္။ ပစၥည္းကိုင္တယ္၊ ပစ္ခ် တယ္၊  တန္ဖိုးမရွိ သလိုပါပဲ၊ အဲ လုိခ်င္ၿပီဆိုရင္လဲ ေစ်းမတန္တဆ ဆစ္ပါတယ္၊ ဒီမွာ ေစ်းသည္ က်မ က ေစ်းပိုတင္တဲ့နည္းနဲ႕ တုန္႕ျပန္ပါတယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ေရာင္းေနက် ပံုမွန္ ႏႈန္းရတာပါပဲ၊ ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံကို ပစ္ခ်ေပးလို႕ က်မကေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႕ ေစ်းဝယ္ေတြကို ေျပာေနက် စကားေတာင္ သူတို႕အတြက္ မထြက္ပါဘူး၊ ဟန္ေဆာင္မျပံဳးတတ္တဲ့ က်မက သူတို႕ ေတြကို စကားစျမည္ မေျပာမိပါဘူး၊ ဒါက ခြင့္မလႊတ္တဲ့ လုပ္ရပ္ပါ။
              ကိုယ့္နဲ႔ရင္းႏွီးဖူးသူေတြ ပိုက္ဆံေခ်းၿပီး ျပန္မဆပ္တဲ့အျပင္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားတာ ႀကံဳဖူးတယ္၊ လိုရင္ငိုယိုလို႕ အေဝးႀကီးက ေငြလွမ္းပို႕ရတာေတာင္ လုပ္ရက္ေလျခင္းလို႕ တႏံု႕ႏံု႕ ျဖစ္ ဖူးပါတယ္၊ ေတြးမိတိုင္း စိတ္ဆိုးလြန္းလို႕ပါ။
ဒါေပမယ့္ဘုရားရွင္က (ရွင္လုကာ ၆း၃၀) “ အၾကင္သူသည္ သင့္ကိုေတာင္း၏၊ ထိုသူအားေပးေလာ့၊ သင့္ဥစၥာကို သိမ္းယူေသာသူအား ျပန္၍ မေတာင္းႏွင့္”  တဲ့ “သူတပါးအား ဥစၥာေခ်းငွားေသာအခါ ဆပ္ေပးလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ ေခ်းငွားလွ်င္ အဘယ္ေက်းဇူးတင္သနည္း” တဲ့။ “ကိုယ့္ကိုယ္ ေစာင္လာေပါင္ထားရင္ေတာင္ မိုးမခ်ဳပ္မွီျပန္ေပးရမည္” ( ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္း ၂၂း၂၆)
   Forgive not forget တဲ့ ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခြင့္လႊတ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ၾကံဳလာ ရင္ ျပန္ေပၚလာတတ္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့သူကို မေတြ႕ရင္ ေမ့ေနတတ္ေပ မယ့္ စကားၾကံဳရင္ သူ႕အက်င့္က အဲ့လိုပဲလို႕ ခံရသူခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေျပာတတ္ပါတယ္၊ အဲ့ဒီေတာ့မွ မေက်နပ္တာေတြ၊ ခံခဲ့ရတာေတြ တပံုႀကီးက ေပၚလာျပန္ပါတယ္၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ မႀကံဳရေအာင္ သတိထားရမယ္လို႕ အခ်င္းခ်င္းသတိေပးရင္း သူ႕ကို ခပ္တန္းတန္း သတိနဲ႕ပဲ ဆက္ ဆံပါတယ္၊
 ေယရႈခရစ္ေတာ္ ကေတာ့ သူ႕ကို ကားတိုင္တင္သတ္တဲ့လူေတြကို “ အိုအဘ၊ သူတို႕၏အျပစ္ကို လႊတ္ေတာ္မူပါ၊ သူတို႕သည္ ကိုယ္ျပဳေသာအမႈကို မသိၾကဟု ျမြက္ဆိုေတာ္မူ၏” (ရွင္လုကာ ၂၃း၃၄) မွာ မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။ ဒီလို အေသခံတာကလဲ လူသားေတြျဖစ္တဲ့ သူဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ လူေတြကို ခ်စ္လြန္းလို႕ ဘုရားအျဖစ္၊ လူ႕အျဖစ္နဲ႕အသက္ေပး လာကယ္တာပါ။    ငါလာကယ္တာေတာင္ ငါ့ကို ဒီလို လုပ္ရက္ေလျခင္းလို႕ ဘုရားေတာင္မေျပာမွေတာ့၊ ဘာဂုဏ္မွမရွိတဲ့ လူထဲကလူျဖစ္တဲ့က်မက ဘာမွ အမြန္းတင္ေနစရာ မလိုဘူးဆိုတာ သိလာပါတယ္၊ အသိဆိုတာက သတ္သတ္၊ ဘုရား စကား ျဖစ္လို႕ လိုက္လုပ္တာက သတ္သတ္ပါ၊ အလုပ္ကခက္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ လူသား တိုင္း ကိုခ်စ္လို႕ အသက္ေပးၿပီးလာကယ္တဲ့ ဘုရားရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ က်မက ဘုရားစကားေတြကို လိုက္နာခ်င္တယ္၊ မပယ္ရွားခ်င္ဘူး၊  ေလာကကို ေယရႈဆင္းၾကြလာခ်ိန္မွာ တပည့္ေတာ္ေတြက ဘယ္လို ဆုေတာင္း ရမလဲ လို႕ ေမးတဲ့အခါမွာ “ သူတပါးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ကို ျပစ္မွားေသာ အျပစ္မ်ားကို အကၽြႏ္ုပ္တို႔ လႊတ္သကဲ့သို႕ အကၽြႏ္ုပ္တို႕၏အျပစ္မ်ားကိုလႊတ္ေတာ္မူပါ။” ( ရွင္မႆဲ ၆း၁၂) ။ “သင္တို႕သည္ သူတပါးတို႕၏ အျပစ္ကိုလႊတ္လွ်င္၊ ေကာင္းကင္ဘံု၌ ရွိေတာ္မူေသာ သင္တို႔၏ အဘသည္ သင္တို႕၏အျပစ္ကို လႊတ္ေတာ္မူမည္၊” တဲ့
   အျပစ္ကို လႊတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူက နည္းကိုေပးေနပါတယ္၊ စိတ္ဆိုတာျမန္လြန္းလို႕ ဘယ္ေလာက္ ထိန္းထားေပမယ့္လဲ လႊတ္္တတ္ပါတယ္၊ ဒါကို ႏႈတ္က ကၽြံလိုက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ႏုတ္လို႔ မရပါဘူး၊ လူေတြက အျပစ္သားေတြပါ၊ အျပစ္ကလုပ္ရတာ သိတ္လြယ္ပါတယ္၊ မလုပ္မိေအာင္ ထိန္းရတာသာခက္တာပါ၊
     ေငြတစ္သိန္း အေၾကြးရွိသူက ေၾကြးဆပ္ရန္မရွိရင္ ကိုယ္မွစ၍ သား၊မယား  ဥစၥာ ရွိသမွ်ကို ေရာင္းၿပီး ေၾကြးဆပ္ေစလို႕ စီရင္တယ္။ အေၾကြးရွင္ကို ေတာင္းပန္ေတာ့ ေၾကြးရွင္က သနားၿပီး ေၾကြး ရွိသမွ်ကို လႊတ္ၿပီး ခ်မ္းသာေပးလိုက္တယ္၊ ဒီမွာသူ႕ကို တရာသာ အေၾကြးတင္တဲ့ လူအခ်င္းခ်င္း ကို ေတြ႕ေတာ့ လည္ပင္းညွစ္ၿပီး ေငြဆပ္ဖို႕ေတာင္းတယ္၊ သူ႕အလွည္႕က်ေတာ့ သူ႕ကိုျပပ္ဝပ္ ေတာင္း ပန္တာေတာင္ ေထာင္ထဲေလွာင္ထားတယ္ တဲ့၊ ဒါကို ျမင္တဲ့လူေတြက သူ႕ အေၾကြးကိုလႊတ္ခဲ့တဲ့ သခင္ကို သြားေျပာေတာ့ ၊ ငါ ကမင္းအေၾကြးေတြ လႊတ္ေပးလိုက္တာေတာင္ မင္းက အခ်င္းခ်င္းကို မလႊတ္ေပးဘူးလား၊ သနားတတ္ဘူးလားလို႕ စိတ္ဆိုးၿပီး အာဏာသားေတြ လက္ထဲကိုအပ္ လိုက္ တယ္  တဲ့။
   က်မ္းစာထဲမွာ ဥပမာေတြနဲ႕ ေယရႈဘုရားက သြန္သင္ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ဖို႕ ခက္လိုက္တာလို႕ ၿငီးတြား တတ္တဲ့လူေတြ ထဲမွာက်မပါတယ္၊ တကယ္တန္း စိတ္ထဲမွာ ခြင့္လႊတ္ၿပီဆိုတဲ့ အခါမွာေတာ့ ရင္ထဲမွာျဖစ္တဲ့ ပီတိကလဲ ဘာနဲ႕မွႏႈိင္းလို႕ မရပါဘူး၊ စိတ္ထဲလဲရွင္းၿပီး ေပါ့ပါးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ စိတ္ႏွလံုးကို အၿမဲတန္းၾကည့္တယ္ ဆိုတဲ့ဘုရားက “ စိတ္ႏွလံုးပါလ်က္ ညီအကို အခ်င္းခ်င္းတို႕ကို အျပစ္လႊတ္ေလာ့” လို႕ (ရွင္မႆဲ ၁၈း၃၅) မွာ သြန္သင္ထားတယ္။
   ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက အျဖစ္ကို အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ က်မအတြက္ ရယ္စရာျဖစ္လာသလို ခုခ်ိန္မွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ခြင့္လႊတ္ျခင္းကို နားလည္တဲ့ လူတိုင္းကို (က်မအပါအဝင္) အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ရယ္ႏိူင္ ၾကသူေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႕အားလံုးက ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ လူသား ေတြ  ဘုရားသခင္ရဲ႕ သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကလို႕ပါပဲ။

วันเสาร์ที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2556

အေမ



                             အေမ
      က်မအေမမွာ ေျမး ေယာက္ရွိပါတယ္။ ေျမးမေလး ၄ေယာက္နဲ႕ ေျမးထီးေလး တစ္ေယာက္ပါ။ က်မ အမႀကီးရဲ႕ကေလး၃ ေယာက္နဲ႕ အငယ္ဆံုး ညီမေလးက ေမြးထားတာ ၂ေယာက္ပါ၊ အကုန္လံုးကအေမ လက္ေပၚ ႀကီးခဲ့တာ ပထမဆံုးေျမး အႀကီးဆံုးက ၂၁ ႏွစ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။
     က်မ နဲ႕ေမာင္ေလး ကအေဝးမွာ ေနေပမယ့္ ဆက္သြယ္လို႕ လြယ္ကူတဲ့ ေနရာမွာ ေနၾကပါတယ္၊ ဖုန္း အဆက္အသြယ္ အၿမဲရွိသလို လူႀကံဳဆိုတာလဲ အနည္းဆံုး တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါ ရွိတတ္ပါတယ္။
    ဒါေပမ ့္ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ အေမ့ ႏႈတ္က အထီးက်န္တယ္ ဆိုတဲ့စကား ထြက္လာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲ့လို ေျပာတာပါလိမ့္လို႕ က်မ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။
 ေမာင္ႏွမေတြ ဆံုခ်ိန္ျဖစ္လို႔ သမီးေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႕ ဘာအထီးက်န္စရာလိုလဲ၊ သားသမီးေတြ ေျမးေတြနဲ႕ နီးနီးေနရ တာပဲ၊ ေျမး အငယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕လဲ အတူေနရၿပီး က်န္တဲ့ ေျမးေတြလဲ အေဝးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်ိန္က လြဲရင္ အိမ္ အၿမဲ လာဆူေနလို႕နားေတာင္ ၿငီးယူရတယ္ မဟုတ္ဘူးလားလို႕ ျပန္ေျပာၾကတယ္။ သမီး ၃ေယာက္နဲ႕ အေမ ယွဥ္မေျပာႏိူင္ပါဘူး၊ အဲ့ခါ က်ရင္ အေမ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိမ့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ထေရွာင္ သြားပါလိမ့္မယ္။
      ဒီခါမွာ အေမနဲ႕ အၿမဲရွိတဲ့ အမႀကီးနဲ႕ ညီမေလးက ရွိသမွ် အလုပ္ေတြကို အေမ ဒိုင္ခံလုပ္လို႕ တားယူရတဲ့ အေၾကာင္း က်မကို ေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။ အေမက ညီမေလးနဲ႕ေနလို႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္က သူ႕မိဘေတြ ရံုးသြားခ်ိန္မွာ အဘြားေပၚတည္ပါတယ္၊ အိမ္မွာကူေပးတဲ့ ေကာင္မေလး ထားေပးေပမယ့္လဲ ထမင္း၊ဟင္း ခ်က္ရာမွာေရာ၊ ကေလးၾကည့္ တဲ့ ေနရာမွာေရာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ ေနရာမွာပါ အေမ့လက္နဲ႕ မလြတ္ေအာင္ ဝင္လုပ္ပါတယ္။
    သူ႕ေျမးအႀကီးကို သူ႕ဖေအကိုယ္တိုင္ ေရခ်ိဳးေပးမယ္ ဆိုတာေတာင္ ေရေအးနဲ႕ ခ်ိဳးေပးေနမွာ စိုးလို႕ဝင္ၿပီးေရေႏြးနဲ႕ ခ်ိဳး ေပးပါတယ္၊ ဆူလို႕၊ ညံလို႕ သူ႕အေဖ ကပ္တဲ့ အႀကီးမေလးက ေအာ္ငိုပါတယ္၊ အေမ ေနာက္အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႕၊ ေနာက္ဆို သူတို႕တာဝန္သူတို႕မယူပဲေနလိမ့္မယ္လို႕ တိုးတိုး တစ္မ်ိဳးတားရပါ။
   ရံုးက သမီးေတြ၊ သမက္ေတြ ေန႕ခင္းျပန္လာရင္ မမွီမွာစိုးလို႕မီးဖိုထဲဝင္ပါတယ္၊ မမွီရင္ ဝယ္စားမယ္ဆိုလဲ ဆိုင္ဟင္း မႀကိဳက္တဲ့ အေမ၊ သမက္ခ်က္ရင္လဲ ဆီမ်ားသေလး နဲ႕ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွ ေက်နပ္ပါတယ္။ ေျမးငယ္ေလးလဲ ကိုယ္တိုင္ သိပ္ခ်င္ပါတယ္၊ ခ်လိုက္ရင္ ခဏပဲအိပ္တယ္ ဆိုၿပီး လက္အံေသေနေအာင္ ခ်ီထားတတ္ပါတယ္။
      အေဝးကလာတဲ့ က်မကိုလဲ ဧည့္သည္လို လုပ္ေပးလို႕ တားယူရပါတယ္၊ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီက်မ ေသာက္ေနက် မဟုတ္လို႕ က်မ တို႕မသိခင္ က်မႀကိဳက္တတ္တဲ့ ေကာ္ဖီ သြားေျပး ဝယ္ေပးပါတယ္၊ မနက္ထတာနဲ႕ဘာစားမလဲ၊ ဘာစားခ်င္လဲ၊ ထမင္းစားတာ နည္းတယ္နဲ႕၊တတြတ္တြတ္ပါ၊ ေစ်းသြားရင္လဲ က်မ ႀကိဳက္တာေတြ အကုန္ဝယ္ခ် လာ တတ္ပါတယ္၊ ဘာလို႔ အဲေလာက္ အမ်ားႀကီး ဝယ္လာရတာလဲလို႕ေျပာရင္၊ သမီး ႀကိဳက္တတ္တာေတြပဲ စားေစခ်င္ လို႕ ဝယ္လာတာ၊ လာမွ စားရတာေတြ စား၊စား ဆိုၿပီး အတင္းေကၽြးပါတယ္၊ အေမကိုယ္တိုင္ အျပင္မသြားျဖစ္ရင္ အျပင္သြား တဲ့ သမီးေတြ၊ သမက္ေတြကို က်မ ႀကိဳက္တတ္တာေတြ မွာေပးျပန္ပါတယ္၊
    ငါ့သမီး လက္ရာ မစားရတာၾကာၿပီ ၊ထမင္းစားေကာင္းလိုက္တာ ဆိုၿပီး စားသလို အေမ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ရင္လဲ အေမ့ လက္ရာ မစားရတာၾကာၿပီ မဟုတ္လား၊ စားဆိုၿပီး ေကၽြးပါတယ္၊  (အေမ့လက္ရာ အေကာင္းဆံုးလို႕ ထင္တဲ့အရြယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်မက အေမ့ကို အရိုးမ်ားသေလး၊ ေခ်းခါးသေလး လုပ္ပါတယ္) က်မ မေကာင္းတာပါ၊ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ အေမခ်က္တာ ေကာင္းလိုက္တာ ေျပာၿပီး ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားခဲ့တယ္ေလလို႕ အေမက ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ မလုပ္ႏိူင္လို႕ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၾကက္သားဗလာေခ်ာင္ေႀကာ္ သူမ်ားကို သြားလုပ္ခိုင္းၿပီး က်မ ျပန္ေတာ ့ထည့္ေပးပါတယ္။
   အဲ့လို ေနရာတကာမွာ သား၊ သမီးေတြကို ဝင္စိတ္ပူေပး အလုပ္ေတြ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးလို႕ သမီးနဲ႕ အေမၾကား အခ်င္းမ်ားရတာလဲ ခဏ ခဏပါ၊ သားေတြ၊ သမီးေတြကို ငယ္ငယ္ေလးလိုပဲ အစစ၊ အရာရာ လိုက္ေျပာ၊ လိုက္စိတ္ပူ ေပးေနပါတယ္၊ မငယ္ ေတာ့တဲ့ သား၊ သမီးေတြက သမီးသိပါတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ စိတ္ပူပါလို႔ ေျပာယူရပါတယ္၊(သူ႕သမီးေတြ၊ ေျမးေတြေအးလို႕ ေျခအိတ္ မစြပ္ထားရင္ ေျပာေနေပမယ့္ အေမ့ကိုယ္၌ က ေျခဗလာနဲ႕ေအးေနတာမ်ိဳးေပါ့)
 အေမ့ အသက္က ၆၀ ေက်ာ္ပါၿပီ၊ သမီးေတြက အေမကိုပူတယ္၊ က်န္းမာေစခ်င္တယ္၊ ေခ်ာ္လဲျပဳမွာ ေၾကာက္တယ္၊ အလုပ္ေလွ်ာ့လုပ္ပါလို႕ ေျပာရင္နားၿငီးတယ္၊ တစ္ခါေျပာရင္သိၿပီ၊ ထပ္မေျပာနဲ႕လို႕ေျပာေပမယ့္ လုပ္တာေတြ မရပ္ေတာ့ သမီးေတြက ကရုဏာ ေဒါေသာ ျဖစ္လာတယ္၊ စိတ္ဆိုးေတာ့ အသံက်ယ္လာတယ္၊ အဲ့ေတာ့ သူ႕ကို ျပန္ေအာ္တယ္ ဆိုၿပီး အေမက စိတ္ဆိုးနဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ေနပါတယ္။
           ဒါနဲ႕ေတာင္ အိမ္ေထာင္ မက်ေသးတဲ့ က်မကို အိမ္ေထာင္ျမန္ျမန္ျပဳပါ၊ ခဏေန အေမက အႀကီးမ နဲ႕ အငယ္မ ကေလးေတာ့ ထိန္းေပးတယ္၊ အလတ္မ ကေလးေတာ့ မထိန္းေပးဘူး ျဖစ္ေနမယ္၊ မ်က္ႏွာလိုက္မွာ စိုးတယ္ ဆိုၿပီး မျမင္ရေသးတာေတြ မွန္းၿပီး ထိန္းေပးခ်င္ေနေသးတယ္၊ က်မကလဲ ကိုယ္ေမြးမွေတာ့ ကိုယ္ႏိူင္ေအာင္ထိန္းမွာ၊ အေမ့ကို မထိန္္္းခိုင္းပါဘူးလို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။
  အေမ့ရဲ႕ အထီးက်န္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို က်မစဥ္းစားေနတာ အေမ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြၾကည့္ၿပီး ခုေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။
   ငါ့လက္၊ ငါ့ေျခနဲ႕ ေျမးေတြႀကီးတဲ့အထိ လုပ္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ မိခင္စိတ္နဲ႕လုပ္ေပးသလို၊ မိသားစုအေရးေလာက္ အေမက နံပါတ္တစ္ ေနရာမွာမရွိေတာ့လို႕ ဆက္တိုက္အလုပ္ေတြ မလစ္ဟင္းရေအာင္ လုပ္ေပးၿပီး သူ႕ အထီးက်န္ ေနတာကို အေရးပါတာျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလုပ္ေနတာပါလားလို႕။

จำนวนการดูหน้าเว็บรวม

 
Copyright (c) 2010 ပိေတာက္. Design by WPThemes Expert

Themes By Buy My Themes And Web Hosting Reviews.