အိုရွိဳးေျပာတဲ့လူတိုင္းရဲ႕ထူးျခားမႈ(၂)

ကၽြန္ေတာ္ေပးခ်င္တဲ့အလံုးစံုေသာ(Message) သတင္းစကားကအခုရိွေနတဲ့ခင္ဗ်ားရဲ႕ပကတိကိုခင္ဗ်ားႀကိဳဆို
သိမ္းသြင္းလိုက္ပါ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ဒါဟာဘုရားသခင္လက္ခံထားတာျဖစ္လို႕ပဲ၊ ဘုရားသခင္ဒါကိုကရု
ဏထားေပမယ့္ခင္ဗ်ားကဘယ္တုန္းကမွခင္ဗ်ားရဲ႕တည္ရွိမႈကိုေလးစားသမႈမျပဳခဲ့ပါဘူး၊ ဘုရားသခင္က ခင္ ဗ်ားကိုတည္ရွိေစခဲ့တယ္။ၿပီးေတာ့ဒီကမာၻႀကီးကိုၾကည့္ျမင္ခိုင္းတယ္၊ မက္ေမာစရာေတးဂီတေတြနားဆင္၊ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ၾကယ္တာရာေတြ   ကိုရႈစား၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကိုျမင္ေတြ႕ေစခဲ့တယ္။ ခ်စ္တတ္သူႏွင့္ အခ်စ္ ခံရ သူ ဒါေတြအားလံုးဟာအလြန္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းပါတယ္၊ ဒါနဲ႕ေတာင္ခင္ဗ်ားက ဘာလို႕မ်ားထပ္ ၿပီး ေတာင္းဆို ေနရေသးတာလဲ၊ ပကတိတည္ရွိမႈ ကိုဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆိုလိုက္စမ္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကိုအ ႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆိုမႈထဲမွာတျဖည္းျဖည္းနဲ႕လွ်ပ္စီးလက္  သလိုေပါက္ကြဲထြက္လာမယ္၊ အဲဒီအခါ မွာခင္ဗ်ားသိမယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာနဂိုကတည္းကထူးျခားသူျဖစ္တယ္။
         ေက်းဇူးျပဳၿပီးသတိထားရမွာကခင္ဗ်ားရဲ႕အဲဒီကိုယ္ပိုင္ထူးျခားခ်က္ဆိုတာဟာခင္ဗ်ားဟာအတၱျဖစ္ၿပီးအ
ျခားသူႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္မႈေတြလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့အသိဥာဏ္လွ်ပ္စီးကဘယ္ေတာ့မွွလက္လာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီ
ေတာ့မ်က္စိတစ္မွိတ္လွ်ပ္တစ္ျပက္အခ်ိန္ေလးအတြင္းအန္ထြက္လာမယ့္လူတိုင္းမွာထူးျခားမႈေတြရွိတယ္၊
သာမာန္အေၾကာင္းကိစၥဆိုတာမတည္ရွိႏိူင္ဘူးဆိုတဲ့အနက္အဓိပါယ္ကိုခင္ဗ်ားဘယ္လိုမွဖမ္းဆုပ္မိမွာမဟုတ္
ဘူး။
           ဒါကအကဲျဖတ္ရာမွာအသံုးျပဳတဲ့စံႏႈန္းတစ္ခုသာျဖစ္တယ္၊ တကယ္လို႕ခင္ဗ်ားကမိမိဘာသာ(ငါဟာအ
လြန္ထူးျခားသူျဖစ္တယ္) ဟိုေယာၤက်ားထက္ငါကပိုၿပီးထူးတယ္၊ ဒီမိန္းမထက္ငါပိုသာတယ္ဆိုတာအမွန္ေတာ့
အတၱရဲ႕ေဆာ့ကစားမႈျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုခင္ဗ်ားနားမလည္ေသးတာပဲျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားမွာအလြန္ထူးျခားမႈမ ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ႏိႈင္းယွဥ္မႈကရလာတဲ့ထူးျခားခ်က္ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားဟာနဂိုမူလကထူးျခားၿပီးသား
လူျဖစ္တယ္။
           တစ္ခါတုန္းကပါေမာကၡတစ္ဦးဟာကမၼ႒ာန္းဆရာႀကီးဆီလာၿပီးျပႆနာတစ္ခုကိုေမးတယ္၊ "ဘာ
ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားလိုေအးခ်မ္းၿငိမ္းသက္မႈမရွိရတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားရဲ႕ဥာဏ္
အသိမ်ိဳးမရွိရတာလဲ၊ ဒါဟာကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လိုအင္ဆႏၵေတာင့္တမႈပဲျဖစ္ပါတယ္" ကမၼ႒ာန္းဆရာႀကီးကျပန္ ေျပာတယ္၊ "ခဏေလးေစာင့္ၿပီးအရင္ဆံုးၿငိမ္သက္စြာထိုင္ခ်လိုက္ပါ၊ၿပီးေတာ့ၾကည့္စမ္းပါ၊ ကၽြႏ္ုပ္ကိုၾကည့္၊ မိမိ
ကိုယ္ကိုျပန္ၾကည့္ပါ၊ လူအားလံုးျပန္သြားၿပီးတဲ့အထိေစာင့္ဆိုင္းလို႕မွသင့္ရဲ႕ျပႆနာကတည္ရွိေနအံုးမယ္ဆို
ရင္ကၽြႏ္ုပ္သင့္ကိုျပန္ေျဖၾကားပါမယ္" တစ္ေန႕လံုးလူေတြက၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႕ျပတ္တယ္မရွိဘူး၊ တပည့္
တပန္းေတြကလည္းကမၼ႒ာန္းဆရာႀကီးကိုေမးခြန္းေတြေမးေနၾကတယ္၊ ပါေမာကၡႀကီးမွာေတာ့စိတ္ေအး
လက္ေအးမထိုင္ႏိူင္ပါဘူး၊ အခ်ိန္ကလဲတစတစနဲ႕ျပဳန္းတီးသြားခဲ့ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ကမၼ႒ာန္းဆရာႀကီးေျပာတာက
'အားလံုးျပန္သြားတဲ့အထိေစာင့္ဆိုင္းပါ၊" ဒီလိုနဲ႕ေမွာင္ရီပ်ိဳးစျပဳေတာ့လူအားလံုးလဲျပန္ကုန္ၾကၿပီျဖစ္လို႕ပါ
ေမာကၡကေျပာတယ္၊ "ဒုကၡမွတကယ့္ ဒုကၡ၊ ငါ့မွာေစာင့္လိုက္ရတာတစ္ေနကုန္ပဲ၊ ငါ့ျပႆနာကဘယ္လိုလုပ္
မွာလဲ' လေရာင္ကတျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာၿပီ၊ အဲဒီညကလျပည့္ညခ်မ္းပါ၊ ကမၼ႒ာန္းဆရာႀကီးကေမးတယ္
" အေျဖမရေသးဘူးလားပါေမာကၡႀကီး" ပါေမာကၡကျပန္ေျပာတယ္။