วันอังคารที่ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2554

ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္းလြမ္းတယ္


 ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို တခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစား အစေဖာ္လို႕ မရေလာက္ေအာင္ ေမ့ေနခဲ့ရင္ အရမ္း ေနရခက္ လွပါတယ္။
  ပါးစပ္ဖ်ားေလးတင္၊ လွ်ာဖ်ားေလးတင္ ေျပာထြက္ေတာ့မွာလို၊ ရင္ထဲစိတ္ထဲ သိေနေပမယ့္ ေျပာမထြက္ ႏိူင္၊ ဒီေတာ့ ထပ္စဥ္းစား၊ စဥ္းစားေလ အေျဖမထြက္ေလ အေနရခက္ေလႏွင့္။
 ဦးေဏွာက္က က႑အလိုက္ တကန္႕စီ မွတ္ထားတယ္လို႕ ၾကားဖူးတာပဲ၊ စဥ္းစား၊ စဥ္းစား ၊
တခါတေလ မွာေတာ့ ဦးေဏွာက္က မမွတ္မိခ်င္တာေတြ မမွတ္မိတတ္ဘူး ဆိုတာဟုတ္ေလမလားပဲ၊
“ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္းလြမ္းတယ္” ဆိုတဲ့ အေခြနားေထာင္ရင္း တေခြသာ ကုန္သြားေရာ၊ ေတြးေလစိတ္ရႈပ္ ေလႏွင့္ ေခါင္းေတာင္ ေနာက္က်ိ လာသည္။
  မွတ္မိသြားတာႏွင့္ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းထံ ဖုန္းေကာက္ဆက္မိသည္။
            “နင္ပို႕ေပးတဲ့ ေခြနားေထာင္ၿပီး ေခါင္းခဲေနတာ ခုမွေပါ့သြားေတာ့တယ္”   “ဘာျဖစ္လို႕”
“သူေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီဘာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားေနတာ ခုမွမွတ္မိလို႕ေဟ့” “ အလိုေတာ္အႏွစ္ (၃၀) ၾကာ ေတာင္ မေျပာင္းလဲပဲရွိ ေနအံုးမွာဆို” “ေအးေလ.. လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္မိရင္မ်ား ေသာအားျဖင့္ သူ႕ နက္စ္ ဘလက္ ထဲငါ ကိုယ္တိုင္ သံပုရာသီး ညွစ္ေပးေနက်၊ မလုပ္ေပးရင္လဲ ေပေတေတ အၿပံဳးနဲ႕ငါ့ကို ေစာင့္ေန တာေတာင ္သတိရလာတယ္”  “အံမယ္..  ေတာ္ပါ ၊ ဓါတ္ျပားေဟာင္းေတြ” “ေအးပါ..ေခြပို႕ေပးတဲ့ နင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
  တကယ္တန္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အလိုက္သိမႈကို ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္၊ အတိတ္ကိုအစ ေဖာ္ေပးလို႕ ေက်း ဇူး မတင္ခ်င္ျပန္ဘူး။ စိတ္ဆိုတာကလဲ ဖမ္းရခက္သားလား၊ လိုက္လို႕မမွီ၊တားလို႕မရျပန္ေတာ့ ဟိုး အတိတ္ ဆီကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ေနရာမဆို တိုင္ပင္လို႕ရသလ ိုဒီ႑မွာလဲ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်ပါ၀င္ေသးတယ္။
သိတတ္တဲ့အရြယ္ ကစၿပီး၊ ခုထက္ထိ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲလို႕ခြဲျခားရွင္းျပဖို႕ခက္ေနပါေသးတယ္၊ 
ဒါေပမယ့္ ဘ၀တေကြ႕ေတြမွာ  ဆံုစည္းခဲ့တဲ့ လူေတြထဲမွာေတာ့ သူက အမွတ္အထင္ဆံုးနဲ႕ အဓိက အက်ဆံုးလဲ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။
တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္တာနဲ႕ တင္ဘာေျပာခ်င္သလဲ ဆိုတာ ရိပ္မိေလာက္ေအာင္ တကယ္ပဲ စိတ္ခ်င္းနီး စပ္ခဲ့ၾကတယ္ (၀န္ခံခဲ့ၾကတယ္) ။ လူေတြရဲ့စိတ္၊ အရိပ္အကဲဟာ ဘယ္လို ရွိတတ္တယ္၊ ေယာၤက်ားေလးေတြရဲ႕စိတ္ဘယ္လိုရွိတတ္တယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာျပတတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလိုေရာ အကို တေယာက္လိုပါ တြယ္တာခဲ့ရတယ္။
  စာေကာင္းေတြ ညြန္းတတ္သလို၊  စာတစ္အုပ္ဖတ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ အတူ ေ၀ဖန္ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႕ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ရွိခဲ့ၾကတယ္၊ အျမင္ေတြတူခဲ့ၾကတယ္။
မ်က္ႏွာညိဳရင္ မေနတတ္ဘူး၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ မလိုလားဘူး၊ ဆိုတဲ့စကားေတြနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္တန္ဖိုးထား ပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားေတြ အေပၚမွာ ကိုယ္ၾကည္ႏူးခဲ့ရတယ္၊ သူ႕အႀကိဳက္၊ ကိုယ့္အႀကိဳက္ အထူးျပဳျပင္ လိုက္ ေလ်ာစရာ မလိုေအာင္ စိတ္တူ၊ အေတြးတူ၊ အႀကိဳက္တူ ခဲ့ရတဲ ့ပီတိက ဘာနဲ႕မွလဲလို႕မရခဲ့ပါဘူး။
 ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဘယ္သူေတြမွ ထပ္ေပါင္းသင္းရင္းႏွီး လို႕မရေလာက္ေအာင္ပဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ သီးသန္႕လံု
ေလာက္ခဲ့တယ္(ထင္ခဲ့တယ္)။
“ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္အရာမွ မျမဲဘူးဆိုတဲ့စကားက အတည္ျမဲဆံုးပါပဲ”တဲ့
   တကယ္တန္း ေ၀းၾကေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မွ လက္ခံလို႕မရေအာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ “ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိူင္ဘူး၊ ဒီမေရရာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုငါမယံု ဘူး၊” “အဲ့ဒီေတာ့ငါဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ” “ငါ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီ့ထက္ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ရခ်င္ တယ္”     “ေအးပါ..ငါေမးေပးပါ့မယ္၊”
ညွဥ္းလို႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဂ်ီခ်ရေပမယ့္  အေျဖရႏိူင္မယ္ ဆိုတာ မေသခ်ာလွပါဘူး။
မနက္ခင္းေတြမွာ လမ္းတ၀က္ထိ လိုက္ပို႕ေပးသလို၊ ညေနခင္း အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ လာႀကိဳ ေပးေနက် အိမ္၀ိုင္းေရွ႕မွာ ေပၚလာေနက်မို႕၊ ဘယ္ေနရာက ဘြားကနဲ ေပၚလာမလဲလို႕ ေစာင့္ရတာ အေမာပါပဲ၊ ရိပ္ကနဲ ေတြ႕လို႕ေမာ့ၾကည့္မိရင္ ေတြ႕ေနက်က ေရွာင္ပုန္းေတာ့လဲ အေငြ႕ကို လိုက္ဖမ္းရ သလိုပါပဲလား။
မေပးပဲ ယူခဲ့တဲ့ တာ၀န္ေတြ ခုလိုက်င့္သား ရခါမွ ရုတ္တရက္ ထြက္ခြာ သြားရတာလဲ။
ျမင္ေတြ႕ေနက် လူေတြက ေမးၾကတယ္၊ တေယာက္ထဲလားတဲ့၊ သူတို႕ေတြကို ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ၊ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိတဲ့အေျဖကို ဘယ္လို ရွင္းျပရမွန္းမသိဘူး၊ တစိမ္းေတြကို မေျဖခ်င္လို႕ ျပံဳးျပလို႕
ရေပမယ့္၊ ေရွာင္လြဲလို႕ မရႏိူင္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြက ေမးေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ။
  အရင္က တေယာက္ထဲ ေနခဲ့တာပဲ၊ ခုလဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲလို႕ အားတင္းခဲ့ေပမယ့္ ေနမေပ်ာ္ပါဘူး။ စားလဲဒီစိတ္၊ သြားလဲဒီစိတ္နဲ႕ အေတြးေတြ ေယာက္ယက္ခတ္လို႕၊ ရင္ထဲမွာလဲတႏုံ႕ႏံု႕နဲ႕ စိတ္ထဲက နံရံကို ထိုးမိတဲ ့လက္သီးေပါင္း မရည္တြက္ႏိူင္ခဲ့ဘူး။
ရႏိူင္သမွ်၊ ျဖစ္ႏိူင္ေခ်ရွိသမွ် နည္းလမ္းရွာလို႕အခ်က္အလက္ေတြစုလို႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ႏွစ္ေယာက္သား အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တယ္။
“အခ်ိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးသမားေတာ္” ဆိုတာကိုေတာ့ တည္ၿငိမ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လူတိုင္းလက္ခံ ရတာ ပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ တခ်ိန္တုန္းက အေျဖရွာ ႀကိဳးစားခဲ့ တာေတြကို နင္နဲ႕ငါ၊ သူကလြဲရင္ ဘုရားမွသိႏိူင္ ေတာ့
မွာပါပဲ။
ဒါနဲ႕ေတာင္ မွတ္ခ်က္ခ်ခံရတဲ့ စကားေတြကို ၾကည့္ပါအံုး၊ “အသဲႏွလံုး မရွိတဲ့မိန္းမ” တ့ဲ ဘယ္ေလာက္ အျပင္ပန္းၾကည့္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ် လိုက္တဲ့စကားလဲ။
“ေယာၤက်ားေတြကို စိတ္နာေနတဲ့ရုပ္”  တဲ့ အိုး..ဟိုး ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာလိုက္ပါလိမ့္၊ ကိုယ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေယာၤက်ား ေတြပါ ကုန္ေတာ့မွာေပါ့၊ နာက်ည္းေလာက္ေအာင္၊ ျပန္မစဥ္းစားႏိူင္ေအာင္ ၾကံဳခဲ့တဲ့ ေနာင္တ ရစရာ မွမရွိခဲ့ တာပဲ၊ ဘာေၾကာင့္ စိတ္နာရ မွာလဲေနာ့္။
“စစ္ထြက္တိုက္မဲ့ရုပ္” တဲ့ ဟား..ဟား..ဟား..ရင္ထဲကေန လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေအာ္ရယ္မိတယ္ ၊သတိရတိုင္း လဲၿပံဳးမိတာပဲ။
ဒါေတြ နင့္ကို ေနာက္တခါ ဖုန္းဆက္ရင္ ေျပာျပရအံုးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္းလဲမလြမ္းေတာ့ ဘူး  ဆိုတာေကာေပါ့။                                                                                                   

วันพฤหัสบดีที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2554

အေမ့ရဲ႕ဒုကၡအိုးေလး

"မလုပ္ႏိူင္ဘူး၊ လုပ္ခ်င္ရင္နင့္ဘာသာလုပ္ပါလား။"

"ဟဲ့..ငါလုပ္လို႕ရရင္နင့္ကိုေတာင္မေျပာေတာ့ဘူး၊ ငါကိုတိုင္၀င္လုပ္ၿပီးၿပီ၊ အခြင့္ေရးရတုန္းယူထားတာမဟုတ္
ဘူး၊ သူမ်ားေတြမ်ားလုပ္ခ်င္လြန္းလို႕၊ ပိုက္ဆံစိုက္ေပးမဲ့လူရွိတာေတာင္ျငင္းေနရေသးတယ္၊ အခ်ိန္လဲသိပ္မ
က်န္ေတာ့ဘူး၊ အေမ.. အေမ့သမီးကိုၾကည့္ေျပာအံုး၊ အရမ္းေခါင္းမာတယ္။"

"ပိုက္ဆံစိုက္ေပးစရာလဲမလိုဘူး၊ ဘာကိစၥေပးရမွာလဲ၊ ငါ့မွာလဲသူတို႕သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႕ျပည့္စံုေနတာပဲ"
"မေပးရင္ေတာမွာသြားလုပ္ေလ" "ေအး.. ငါေက်နပ္လို႕လုပ္ခ်င္ရင္ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္သြားလိုက္မယ္၊၊"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတိုင္းျငင္းၾက၊ ခုန္ၾက ႏွင့္ေနာက္ဆံုးအေမပါမေနသာေတာ့၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ၾကားနားခ်၊ ေဖ်ာင္းဖ်ႏွင့္ဗ်ာမ်ားရစျမဲ။
   ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းမွာဆရာမအလုပ္ရဖိို႕အေရးဘတ္ေငြ ၁ သိန္းေပးရမည္၊ (၁၉၉၉ ခုႏွစ္) ဒီေငြက ကေလးေတြကိုအျခားဆရာ၊ ဆရာမမ်ားလိုမယူေနရ က်ဴရွင္ေပးလွ်င္ တခဏအတြင္းေက် မည့္အျပင္ ျပည့္စံု စြာေနရအံုးမည္..တဲ့။
     တကယ္တန္းကေလးမ်ားအတြက္လိုအပ္ေသာဆရာ၊ဆရာမ မ်ားမွာပိုက္ဆံေပးစရာမရွိတာႏွင့္ ေတာ ေက်ာင္းေလးမ်ားမွာဆင္းရဲလို႕၊ ဘာလို႕သူတို႕ေတြကိုလစ္လ်ဴရႈထားရတာလဲ၊ သူတို႕လဲႀကိဳးစားခဲ့ရတာပဲ၊ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာပဲ၊ ဘြဲ႕ရတာခ်င္းအတူတူ၊ ပိုက္ဆံမေပးႏိူင္တာႏွင့္၊ အကပ္မေကာင္းတာ  ႏွင့္(ကပ္စရာ မရွိ တာ) ဘာေၾကာင့္အသိအမွတ္မျပဳေပးခ်င္ၾကတာလဲ။
   
"ၾကည့္..ဟိုဆရာမေရာက္တာမၾကာေသးဘူး၊ ျခံ၀ိုင္းေရာ၊ ကားပါ၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။" တဲ့  "ငယ္ငယ္တုန္းကသမီးပဲႀကီးလာရင္ဆရာမလုပ္မွာဆို ၊ အေမ့အတြက္လို႕စဥ္းစားၿပီးလုပ္ေပးပါလား " တဲ့ ၊ ၾကာလာေတာ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စကားေျပာရမဲ့ညေနေတြကို  အရမ္းၿငီးေငြ႕လာသည္။ လူတိုင္းမွာ သက္ ေတာင့္သက္သာေနခ်င္ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမင့္ဒီနည္းႏွင့္ေတာ့မဟုတ္။
     ေမးခြန္းေတြ၊ ေမးခြန္းေတြ၊ မေျဖခ်င္လဲေျဖရ၊ မရွင္းခ်င္လဲရွင္းရႏွင့္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္္ခုတည္းေသာ မေျပာင္း လဲေသာတိက်ေသာအေျဖထပ္ေပးရလိမ့္မည္။
        
     "သမီးကိုနားလည္ေပးပါ အေမရယ္၊ မလုပ္ပါရေစနဲ႕၊ ဆရာအလုပ္ဆိုတာအရမ္းမြန္ျမတ္ပါတယ္၊ ဆရာ၀န္
ႀကီးေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြျဖစ္လာရတယ္ဆိုတာလဲ ဒီလက္ဦးဆရာေတြနဲ႕မကင္းၾကပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပညာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးမတရားစီးပြားမရွာပါရေစနဲ႕"
   စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈကိုယ္စီနဲ႕အသီးသီး ဆန္႕က်င္ရာမွာထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ အဆံုးမသတ္တဲ့ျငင္း ခုန္ပြဲရဲ႕ခဏ တာရပ္တန္႕မႈပါပဲ၊သူတို႕သတ္မွတ္ရက္ျမန္ျမန္ကုန္ဆံုးပါေစလို႕သာဆုေတာင္းေနမိသည္။
    
   "အတန္းထဲကစာအရမ္းညံ့တဲ့တပည့္တစ္ေယာက္ဆရာလုပ္ေနတာၾကားရတာစိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာ၊ ခုထြက္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့၀မ္းသာလိုက္တာ" တဲ့ ...ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ဖြင့္ သံကိုအမွတ္တမဲ့ၾ ကား လိုက္ မိသည္။ဆရာႏွင့္ထပ္တူစိတ္ေပါ့ပါးသြားေၾကာင္းေျပာလိုက္ခ်င္သည္။
   
   တဆင့္စကားနဲ႕ ဆရာမ်ားေမဂ်ာႏွင့္မသက္ဆိုင္ ေသာဘာသာရပ္မ်ား ကိုသင္ခိုင္းသည္ဆိုေသာ စကား ၾကားရခ်ိန္မွာေတာ့အေမႏွင့္မႀကီးမွာႏႈတ္ဆိတ္လ်က္။ သူတို႕ကိုယ္၌ကမကၽြမ္းက်င္ တဲ့ဘာသာ ရပ္ကို ဘယ္ လိုနည္းနဲ႕ကေလးေတြနားလည္ေအာင္ရွင္းျပႏိူင္မွာတဲ့လဲ၊ ကိုယ္တိုင္တတ္ကၽြမ္း သည့္တိုင္သူတပါးနား လည္ေအာင္မသင္ျပတတ္တဲ့ဆရာေတြရွိ တာလည္းလူတိုင္းၾကံဳဖူးၾကမွာပါ၊ အဆံုးသတ္ သည္ ကို တယ္ ေျပာင္းရုံေလးသင္ဖူးတဲ့ ဆရာေတြလဲၾကံဳဖူးတာပဲေလ၊   

                                          ဒါေတြရဲ့အေၾကာင္းရင္းကဘာလဲ

  က်ဴရွင္မွာသာ သား ၊ သမီး ခ်င္းထပ္ေနေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာဆက္ဆံပံုကတမ်ိဳးဆိုတဲ့စကား ၊ အထူးသျဖင့္
ကေလးအရမ္းေတာ္ေနသည့္တိုင္ မိဘဆရာ အသင္းမွာပိုက္ဆံပို ထည့္ႏိူင္တဲ့ ကေလးကိုအဆင့္တစ္ ေပး လိုက္ရပါသည္ဆိုေသာျဖစ္ရပ္မ်ား ကို ကိုယ္တိုင္ၾကံဳရမွ မႀကီးမွာ မရႈသာမဆိတ္သာႏွင့္။
    
    စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ့္ဖိနပ္နဲ႔မေတာ္တိုင္း ေျခေထာက္ျဖတ္တဲ့သူေတြရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့၊ အလုပ္တခုကို စိတ္သန္႕စြာျငင္းပယ္ခဲ့ရတာကိုလဲဘယ္ေတာ့မွေနာင္တမရ။ ငါလုပ္ခဲ့ရ ရင္ေကာင္းသားဆိုတဲ့အေတြးေလးေတာင္ေပၚလာမွာမဟုတ္ဘူး။

   အသြင္မတူတဲ့လူေတြကိုေတြ႕တိုင္းဖြင့္နားေထာင္ၿပီးလိုက္ဆိုမိတဲ့သီခ်င္းကေတာ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ "အေမ့ရဲ့ဒုကၡအိုးေလး" ေပါ့
            
                                      အေမကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္မပ်က္ဘူးလား
                                     အေမယံုၾကည္ထားသမွ်ဘာတခုမွျဖစ္မလာ
                                    ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ၿပီးေရာေခါင္းမာတတ္တဲ့အက်င့္ကဆိုး
                                     အသက္သာႀကီးလို႕သြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြမေျပာင္းလဲ 
                                                             အဆံုးရႈံးမ်ားနဲ႕ရင္ခုန္ရင္း
                                     အေမကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္မညစ္ဘူးလား
                                     ဘ၀မွာအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါရႈံးလဲမာနကအႀကီးသား
                                     ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကိုေစ်းကြက္တင္ေရာင္းဖို႕ရွက္ေနလို႕တဲ့
                                    ပိုက္ဆံတျပားမွမရွိလဲသူသိကၡာရွိခ်င္ေသးသတဲ့.. ကဲအေမ့ရဲ့ဒုကၡအိုးေလးေပါ့
                                    ကံအက်ိဳးေပးနဲရတဲ့အထဲသူအပ်င္းကလဲႀကီးေသး.. အိုးခက္ရခ်ည္ရဲ့
                                    ဆင္းရဲတြင္းကနက္ေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ကအေမ့ရဲ့သားပါ မိုက္မိုက္မဲမဲရိုးသားေနျမဲ 
                                    ရင္ခုန္သံသီခ်င္းေလးၿငီးရင္းနဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းသင္ၾကား
                                                            အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳေတာ့
                                   ကၽြန္ေတာ္ဟာကမၻာေျမႀကီးရဲ့သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့
                                   ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းအတြက္ေပးဆပ္ရင္း  ေပးဆပ္ရင္း
                                  မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကကဲ့ရဲ႕ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကေလနားမလည္
                                               အေမ့ရဲ့ဒုကၡအိုးေလးအသည္းကြဲ။

အရမ္းကိုအဓိပါယ္ရွိၿပီးဘယ္ေတာ့မွမရိုးတဲ့သီခ်င္းေလး။
 ဘာေတြရြတ္မွန္းလဲမသိဘူး၊ သီခ်င္းကလဲ စကားေျပာေနသလိုပဲ သံစဥ္ေျပျပစ္မႈလဲမရွိဘူး..တဲ့ ၿငိမ္ေနလိုက္
ပါတယ္ရွင္းစရာမွမလိုတာေနာ့္။



วันอังคารที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2554

က်မေစ်းသည္

"Customer is always right"  ဆိုတဲ့စကားကေစ်း၀ယ္တိုင္းနဲ႕တကယ္ပဲမထိုက္တန္ပါဘူး။
"မရလို႕ပါ၊ မေရာင္းႏိူင္ပါဘူး"  "ထားလိုက္ပါ၊ ရရင္ရ၊ မရရင္မယူေတာ့ဘူး၊ ထြက္သြားေတာ့မွလိုက္ေခၚမေရာင္းနဲ႕ေနာ္"  အမေလး၊ သူတို႕ကိုတစ္ျပန္၊ ေၾကာက္ရမလိုလိုႏွင့္၊ ကိုယ္ကဘာမွမေျပာပဲႏူတ္ဆိတ္ေနေတာ့လဲ " ဒီေလာက္ပဲရွိတယ္၊ ဒါပဲယူေတာ့" ေျပာရင္းဆတ္ကနဲပစၥည္းယူ၊ ပိုက္ဆံခ်ၿပီးတန္းကနဲထြက္သြားတဲ့ေစ်း၀ယ္အခ်ိဳ႕ကိုၾကံဳရတာအလြန္စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္၊ ဘယ္ႏွယ့္ေစ်းေရာင္းပါတယ္ဆိုမွဓားျပတိုက္သလိုေစ်း၀ယ္ႏွင့္ၾကံဳရတယ္လို႕။
                 တခါတေလမ်ားလဲပစၥည္းလိုခ်င္တဲ့လူကေစ်းမဆစ္ပဲမလိုခ်င္တဲ့ေဘးကအေဖာ္ကဆစ္လို႕၊ "အတုပါ ကြာ၊ အစစ္မဟုတ္ပါဘူး" ဆိုတဲ့အဖ်က္စကားကပါေသးတယ္၊ အစကေတာ့တံုဏွိဘာေ၀၊ မွန္ရက္သားနဲ႕ဘာ ျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ပါပဲ၊ ဒါအစစ္ပါဆိုတဲ့စကားေလးသာတခါတေလမွာတံုးတိတိနဲ႕ထြက္လာလိမ့္မယ္၊ အဲေစ်းသည္ပါး၀လာေတာ့ဘယ္ေျပာေကာင္းလိမ့္မလဲ၊ ေနစမ္းပါအံုး၊ မစစ္ဘူးေျပာရေအာင္ေက်ာက္အေၾကာင္း
ဘယ္ေလာက္သိလို႕လဲ၊ အစစ္မဟုတ္ရင္ပလပ္စတစ္ထင္လို႕လား၊ လာခဲ့ဆိုၿပီးမီးရွိဳ႕ျပလိုက္ေသးတယ္၊ အနာဆာေလးနဲနဲေလးအေၾကာင္းျပၿပီးလိုခ်င္လ်က္နဲ႕ေစ်းမတရားဆစ္တဲ့ေစ်း၀ယ္ကိုေတာ့ေက်ာက္ေကာင္းမွန္ရင္
အနာမကင္းဘူးဆိုတာေျပာတတ္လာတယ္၊
              စိတ္မရွည္ရင္ေတာ့ "အစစ္မဟုတ္ရင္မ၀ယ္ႏွင့္" လို႕ဘုေတာလႊတ္မိတာေတာင္ရွိေသးတယ္၊ ဒါနဲ႕ေတာင္မွတ္မွတ္ရရ၀ယ္သြားတဲ့ေစ်းသည္ေတာင္ရွိေသးတယ္။ အိမ္မွာစကားစပ္မိလို႕ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ "နင့္ကိုေၾကာက္လို႕၀ယ္သြားတာျဖစ္မွာေပါ့ " တဲ့ ရယ္ရင္းမွတ္ခ်က္ခ်ၾကေသးတယ္။
                   မွတ္မိပါေသးတယ္၊ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးမွာစကားေလးမတတ္တေခါက္မလည္မ၀ယ္ႏွင့္ကေလးကစား
စရာေတြေရာင္းခါစ၊ ဆိုင္ေသးေလးမွာအရင္းေလးနည္းနည္းနဲ႕ေရာင္းသြက္ႏိူင္မယ္ထင္တဲ့ပစၥည္းအနည္းအ
က်ဥ္းနဲ႕၊ တကယ္တန္းေစ်း၀ယ္ကမ်ားမ်ားလိုခ်င္ရင္ေတာ့ေဖာက္သည္ေပးတဲ ့(ဒိုင္) ေျပးေပေတာ့ပဲ။
                  တစ္ေန႕မွာေတာ့ဒီလိုမ်ားမ်ား၀ယ္မဲ့သူေရာက္လာေတာ့ေစ်းေမးၾက ၊ ဆစ္ၾက ၊ ေစ်းတဲ့ေတာ့အေလာ
သံုးဆယ္ေျပး၀ယ္ပါေလေရာ ၊ ေဟာျပန္ေရာက္ေတာ့မယူေတာ့ဘူး ၊ တျခားမွာယူလိုက္ေတာ့မယ္တဲ့၊
                    ဟမ္း...ဘာေျပာေကာင္းလိမ့္မလဲ၊ အေမာမွမေျပေသး၊ " ေစ်းႏႈန္းလဲညွိၿပီးသေဘာတူၿပီးသားပဲ၊ ယူကိုယူရမယ္၊ ၀ယ္မယ္ဆိုလို႕လဲသြားယူလာရေသးတယ္" ေစ်းေရာင္းခ်င္ေဇာနဲ႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တတ္သ
မွ်၊ မွတ္သမွ်ေျပာလိုက္မွမေက်မနပ္နဲ႕၀ယ္သြားပါေလေရာ၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊မေရာင္းရရင္ ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးထဲ ေသာင္တင္ေနမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕လဲထူပူသြားတာေပါ့။တေအာင့္ေလာက္အၾကာစိတ္    ေျပေတာ့မွ "နင္နဲ႕ငါထိုင္းစကားေတာ္ေတာ္တတ္လာၿပီပဲ၊   စိတ္တိုေတာ့လဲစ ကား ေတြထြက္လာသားေနာ္" လို႕ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ေျပာၿပီးတေသာေသာရယ္ၾကေသးတယ္။
                "Customer is always right" ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္ေလးကသိကေအာင့္ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြကိုလဲ
ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဒီတသက္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိူင္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးေပါ့။
                ေစ်း၀ယ္သူ(စားသံုးသူ)အေနႏွင့္ခရီးရွည္ထြက္တဲ့အခိုက္ေတာ့ေစ်းသည္ျဖစ္တဲ့က်မကလိုခ်င္တာေတြ
၀ယ္ၾကတဲ့အခိုက္မွာဆရာႀကီးပဲ၊ "ေလွ်ာ့လို႕မရဘူးလား" အမေလး၊ေမးတတ္တယ္၊ စိတ္ထဲကယားက်ိကိ်ေတာင္
ျဖစ္မိတယ္၊ ဆိုင္နဲ႕ေ၀းသြားမွအေလာသံုးဆယ္ေျပာထားရတယ္၊ "ေလွ်ာ့လို႕မရဘူးလား" လို႕မေမးရဘူး "ဘယ္
ေလာက္ေလွ်ာ့ႏိူင္မလဲ" လို႕ေမးရတယ္လို႕၊ ဟုတ္တယ္ေလဘယ္ေစ်းသည္ကမွေလွ်ာ့လို႕မရဘူးလားလို႕ေမးရင္
မရဘူးပဲေျပာမွာေပါ့၊ တတ္ႏိူင္ရင္အနည္းဆံုးဘယ္ေလာက္ေလွ်ာ့ႏိူင္မလဲေမးရတယ္၊ လို႕
               ဒါေၾကာင့္လဲေစ်း၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့က်မကအလိုလိုေနရင္းေစ်း၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ဒိုင္ခံေစ်းဆစ္သူေပါ့၊ ဒါ
နဲ႕ေတာင္သနားတယ္၀ယ္ကူလိုက္ပါတို႕၊ မလိုပဲအထမ္းသမားကိုသနားလို႕ကိုယ့္၀န္မေလးပဲထမ္းခိုင္းရတာႏွင့္၊
ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားအတိုက္အခံျဖစ္ရေသးတယ္။
                ဆိုက္ကားစီးေတာ့လဲဆိုက္ကား၊ ကားစီးေတာ့လဲကားအေလ်ာက္လက္တလံုးျခားခံလိုက္ရတာ၊ ၿမိဳ႕ခံမဟုတ္ေတာ့ေစ်းေတြတင္ေတာင္းတာခံလိုက္ရတာခဏခဏ၊
                တစ္ရက္ဆိုက္ကားငွားၾကေတာ့ေစ်းလဲဆစ္၊ သန္မာမဲ့လူကလဲေရြးရေသး၊ ကိုက္ (၂၀၀) ေလာက္အ
ေရာက္မွာဆိုက္ကားဆရာက "'ဒီၿမိဳ႕ကမဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊စကားေျပာဆိုပံုေတြၾကည့္ရင္သိတယ္" တဲ့ "ဒါနဲ႕ပဲ
ေစ်းတင္လိုက္တယ္မဟုတ္လား ၊ ၾကံဳရေပါင္းမ်ားလွၿပီ" လို႕စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕မေက်နပ္လွစြာဘုေတာမိေတာ့
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကရိုးရိုးသားသားရွာစားတဲ့လူပါ၊ ဘ၀သမားပါ၊မညာပါဘူး၊ ဒီမွာၾကည့္ပါလား၊ ေျခတစ္ဖက္လဲမရွိဘူး" တဲ့၊ အမေလးေလးသန္တဲ့လူေရြးခဲ့ပါတယ္ဆိုမွ၊ဒုကၡိတႏွင့္ေတြ႕ရတယ္လို႕၊ ဆိုက္ကား ေပၚထိုင္ၿပီးခရီးသည္ေစာင့္ေနတဲ့သူ႕ကိုဘာေၾကာင့္ မၾကည့္မိပါလိမ့္။ေရွ႕ခံုမွာထိုင္တဲ့က်မကအထင္းသား၊ အားနာလိုက္တာလဲမေျပာတတ္ေအာင္ပဲ၊ ကိုယ့္စကားႏွင့္ကိုမ်က္ႏွာပူပါတယ္ဆိုမွ "က်ေနာ္ကစစ္သားပါ၊ တိုက္
ပြဲမွာဗံုးထိၿပီးေျခေထာက္ျဖတ္လိုက္ရေတာ့တပ္ထဲကထြက္ၿပီးမေသာက္မစားပဲရိုးရိုးသားသားရွာစားေနတာပါဗ်ာ"
     သြားၿပီ၊ သြားၿပီ္ ၊ မ်က္ႏွာကပူ၊ လိုရာခရီးကမေရာက္ႏိူင္၊ ဆိုက္ကားဆရာကလဲဘ၀အေၾကာင္းေတြမရပ္မနား
ကုန္းအတက္ဆင္းေလွ်ာက္မယ္ဆိုလဲမေပးဆင္း၊ ကားဂိတ္ျမင္ေနရၿပီရပ္ေတာ့လမ္းဆင္းေလွ်ာက္သြားမယ္ဆို
လဲမဟုတ္နဲ႕၊ ဒါနဲ႕ႏွစ္ေယာက္သားရွိသမွ်အေၾကြေတြအိပ္ထဲကထုတ္လိုက္တာသေဘာတူထားတဲ့ေစ်းထက္တ
ဆပိုေပးလိုက္ၾကတယ္၊    
            အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကေဖာက္သည္ခ်ပါေလေရာ၊ ေနရာတကာဆရာလုပ္တဲ့ကိုယ္အဆူခံရ
ပါေလေရာ၊ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္ခံေပေရာ့၊ ဘာမွေစာဒကမတက္ပါဘူး၊မွားမွန္း လဲသိတယ္၊စိတ္ထဲလဲမ
ေကာင္းလွပါဘူး။
  အဲဒီမွာတင္ေစ်းသည္ျဖစ္တဲ့ကိုယ္ကကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး၀င္လာပါတယ္၊။
  အမွန္တကယ္လိုခ်င္ရက္ႏွင့္တကယ္မရွိေသာေစ်း၀ယ္လဲေလွ်ာ့ေပးတတ္လာတယ္၊ ကိုယ့္ပစၥည္းေ၀ဖန္
ေသာလူေတြႏွင့္ေတြ႕ေတာ့လဲစိတ္ရွည္လာခဲ့ၿပီ၊ "လူကမတတ္ေပမဲ့လၻက္ထုတ္ကတတ္ပါတယ္" ဆိုတဲ့စကား လိုပဲအေတြ႕ၾကံဳသစ္ေတြကိုသင္ေပးေနတယ္လို႕စိတ္သြင္းၿပီးေစ်း၀ယ္ေတြကိုဆက္ဆံရင္းေနသားတက်ျဖစ္
လာၿပီး အေကာင္းဖက္လွည့္ေတြးတတ္လာခဲ့ၿပီ။
     ဒီစိတ္ေလးကလဲအတိုင္းတာတစ္ခုထက္မေက်ာ္လြန္ေသာေစ်း၀ယ္ႏွင့္ျမဲေနအံုးမွာေသခ်ာေသာ္လည္း၊ မထင္မွတ္တာေတြျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၊ေနာက္ဆက္တြဲကိုမသိႏိူ္င္ေတာ့၊ ေႀသာ္  က်မေစ်းသည္ကလဲလူထဲကလူတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္လား။         
 










จำนวนการดูหน้าเว็บรวม

 
Copyright (c) 2010 ပိေတာက္. Design by WPThemes Expert

Themes By Buy My Themes And Web Hosting Reviews.